Η Εύη Κοντόρα μας «ξεναγεί» στη λαχτάρα του μικρού Μάκη ν’ αποκτήσει κατοικίδιο, στην ανάμνηση μιας αξέχαστης φιλίας, στην αγωνία του Σταύρου για την καινούργια γειτονιά, στις αποτυχημένες χριστουγεννιάτικες διακοπές μιας παρέας παιδιών, σε μια συνηθισμένη νύχτα παράστασης για τα μέλη της παιδικής χορωδίας «Παλεστρίνα», στα ξεχασμένα γενέθλια του Στράτου, στο μυστήριο του νυχτερινού επισκέπτη, στη «βαρετή» μέρα της Στέφης και του Νικόλα, σ’ ένα σαββατιάτικο μπέιμπι-σίτινγκ και στο πώς ο Θεόφιλος άρχισε να κρατάει ημερολόγιο. Αν ενωθούν όλα αυτά, φτιάχνουν την εικόνα ενός βιβλίου με «συνηθισμένες» ιστορίες, τις οποίες «έντυσε» με τα «ζεστά» σχέδιά της η Ζωή Κυτοπούλου.

Ναι, είναι συνηθισμένες αυτές οι ιστορίες, καθημερινές. Είναι όμως και ασήμαντες;… Κάποιοι θα έλεγαν πως είναι, γιατί δεν εκπλήσσουν κανέναν. Οι ήρωές τους δεν μπλέκουν σε απίθανες περιπέτειες, δεν πα-
λεύουν με τρομερούς εχθρούς, δε σώζουν τον κόσμο από καταστροφές. Δεν έχουν τίποτα το ασυνήθιστο, τίποτα ξεχωριστό. Σε αυτούς θα μπορούσε η καθεμιά και ο καθένας μας ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό του.

Αν όμως δούμε αυτές τις ιστορίες από άλλη οπτική γωνία, τότε το «συνηθισμένο» και το «ασήμαντο» χάνουν το «αδιάφορο» περίγραμμά τους κι αποκτούν ένα διαφορετικό νόημα. Ίσως γιατί, τελικά, η πιο όμορφη, η πιο μαγική, η πιο υπέροχη περιπέτεια που μπορούμε να ζήσουμε είναι η εκπληκτική περιπέτεια της δικής μας ζωής…